Rozdział 7

Rita skoncentrowała się mocno i starała się nie zwracać uwagi na czwórkę wampirów wpatrujących się w nią wyczekująco. Zamknęła oczy i odetchnęła głęboko, dodając sobie trochę czasu. Może uda jej się zahipnotyzować Esme tylko głosem? Przez chwilę myślała, że przedstawienie sobie siebie w jakimś wielkim niebezpieczeństwie zagrażającym istnieniu, ułatwi sprawę, ale nic strasznego nie przychodziło jej do głowy.

Esme popatrzyła na nią z lekkim niepokojem, a Mahori wyglądał tak, jakby miał zaraz wybuchnąć śmiechem. Carlisle zbeształ go znaczącym spojrzeniem, by wreszcie się uspokoił, ale nic to nie dało. Rita skupiła się z całych sił przez kilka następnych, naprawdę długich sekund i kiedy miała się w końcu poddać, coś do niej dotarło.

Czy wtedy w lesie musiała się koncentrować? Wystarczyło tylko, że tego chciała. Była mocno spanikowana i nie zamierzała wyjść na totalną łamagę. Miała taką zachciankę i po prostu tak się stało.

Więc czego najbardziej pragnie w tej chwili? Na pewno chce zrobić dobre wrażenie i udowodnić, że potrafi.

Poczuła jak przyjemne ciepło wypełnia jej głowę i stopniowo spływa niżej, na całe ciało. Oczy zaczęły ją szczypać robiąc się wyjątkowo gorące, a potem zadrapało ją w gardle. Mimo lekkiej paniki Rita poczuła się bardzo dobrze. Nagle była pewna, że da sobie radę z zahipnotyzowaniem Esme za pomocą głosu.

-Posłuchaj mnie. – Kiedy się odezwała, jej słowa zdawały się wypełniać cały pokój. Jej głos był odmieniony – niższy i pełniejszy, mniej dziewczęcy i przejmujący. Brzmiała jak doroślejsza wersja siebie, trochę bardziej pewniejsza. Przez chwilę zastanawiała się co powinna zrobić najpierw. Chciała dowiedzieć się jak najwięcej o swoich nowych zdolnościach, ale nie wiedziała na ile starczy jej sił. Pomimo tego, że jako tako nie dawała tego po sobie poznać, zmęczyła ją tamta scena w lesie. Była nie przyzwyczajona do takiego typu wysiłku, potrzebowała wprawy.

Otworzyła oczy, a to co przed sobą zobaczyła, przeraziło ją jeszcze bardziej od jej głosu. Na kanapie nadal siedzieli jej przybrani rodzice, Mahori i Edward, ale nie byli tacy sami. Wyglądali jak realistyczne kukły albo figury woskowe. Ich źrenice rozszerzyły się nienaturalnie, a twarze miały pusty wyraz. Rita mimowolnie spojrzała w dół na niski, szklany stolik i - nie mogąc się powstrzymać - pisnęła ze strachu. Dotknęła swojej twarzy, nie wierząc w to, co widzi. Jej włosy były uniesione i pofalowane, usta czerwieńsze niż zwykle, a źrenice rozszerzone i błyszczące piękną, czystą bielą. Wyglądała na swój sposób ładnie, ale to nie było prawdziwe piękno. Taki typ urody kojarzył jej się z podaniami o syrenach, które przeglądała z Edwardem w wolnych chwilach. Miały kusić i zabijać, hipnotyzując swoim śpiewem i urokiem.

Nagle usłyszała hałas na górze – to Emmett i Rosalie chcieli sprawdzić, co ją tak wystraszyło i dlaczego krzyknęła.

Gdy znaleźli się na schodach i spojrzeli na Ritę, od razu zmatowieli. Chociaż tego nie chciała, na nich także podziałał jej czar. Zastygli w pół kroku zamieniając się w posągi. Margaritę ogarnęło przerażenie, chyba przesadziła. Spanikowała i nie wiedziała co dalej robić.

Nagle zauważyła dziwne, srebrne poświaty otaczające każdego członka jej rodziny i po chwili zrozumiała, że to ich prawdziwe wersje. Falowały i odchylały się od ciał, chcąc uwolnić się spod jej czaru.

Pstryknęła palcami, klasnęła dłońmi, ale to nic nie dało. Sekundy dłużyły się, a srebrne cienie przygasły. Margarita przestraszyła się rozumiejąc, że mimo starań ich prawdziwe formy powoli ulegają. Co się stanie jeśli ich aury znikną na dobre, a ona nie zdąży ich odczarować? Wolała o tym na razie nie myśleć.

Wtedy w lesie Emmett wyrwał się z transu dzięki Edwardowi. To on wtedy krzyknął na niego, przywracając do władzy nad umysłem. Tym razem jednak miedzianowłosy nie mógł mu pomóc, on sam nie był w najlepszej sytuacji. Myślała gorączkowo czując, jak traci czas.

Może jeśli zaczarowała ich głosem, uda jej się wyciągnąć ich także tym sposobem? A co jeżeli tylko pogorszy sprawę? Powinna chociaż spróbować, nie ma innego wyjścia.

-Przestańcie – powiedziała niepewnie, ale gdy cienie zamigotały, spróbowała trochę głośniej czując przypływ odwagi. – Stop!

Zamknęła oczy zaciskając powieki i modliła się w duchu, by to zadziałało. Nagle usłyszała głośny świst powietrza i z nadzieją na powrót spojrzała na swoją rodzinę. Na jej szczęście to był Mahori, który głośno wypuścił z płuc powietrze. Cullenowie powoli nabierali kolorów, a Rita poczuła jak robi się coraz chłodniejsza, jakby uchodziła z niej moc. Z ulgą oparła się o ścianę i po chwili zsunęła na podłogę.

Zaśmiała się głośno i szczerze.

-Wszystko w porządku? - zapytał ją Carlisle, dochodząc do siebie i obserwując uważnie Ritę.- Jeżeli tylko jesteś zmęczona, możemy spróbować później.

Margarita uśmiechnęła się do niego i pokiwała głową. Niczego nie pamiętają. Czuła się lżejsza, jakby właśnie zdjęła z ramion ogromny ciężar.

-Tak – przytaknęła – kiedy indziej mi pasuje.

Kilka dni później miała odbyć się impreza sylwestrowa, wyprawiana przez Esme dla personelu szpitala, w którym pracuje jej mąż. Była to także okazja by hucznie pożegnać Forks. Cullenowie przebywali tu już zbyt długo, a dodatkowo przygarnęli Ritę oraz Mahori'ego, co tylko przysporzyło więcej plotek i podejrzeń. W przygotowaniach musiał uczestniczyć każdy członek rodziny i trudno było od nich uciec. Jedynym możliwym do zaakceptowania przez panią domu powodem było polowanie. Z takiej okazji skorzystała Rita razem z Edwardem. Wracając utrzymywali dystans od domu i przez kilka godzin włóczyli się po lesie rozmawiając. Zatrzymali się w końcu przy urwisku. Z oddali słychać było szum oceanu i wiał lekki wiatr, było zadziwiająco ciepło jak na środek zimy. Rita usiadła na brzegu urwiska spuszczając nogi w dół, a Edward poszedł w jej ślady.

-I naprawdę nikt z nas nie kontaktował? - dopytywał się. Margarita podczas drogi opowiedziała mu wszystko o tamtej przerażającej scenie w domu. Czuła, że po jej bracie Edward jest następną osobą, której może całkiem zaufać.

-Wcale – przyznała, wzruszając ramionami. - Przez chwilę nawet mnie to wystraszyło.

Edward w ciszy wpatrywał się w ocean i nie odezwał się. W porównaniu z jego mocą, dar Rity to naprawdę jest coś. Mogłaby zrobić to na co tylko miałaby ochotę i sprawić, że każdy jej ulegnie. Przez chwilę chciał się z nią podzielić tymi przemyśleniami, ale uznał, że to nie najlepszy pomysł. Raczej by się na niego nie obraziła, ale prawdopodobnie uraziłby ją tymi słowami. Ona nie jest egoistką. I właśnie tu znów nasuwa się pytanie - jakie wydarzenia w jej przeszłości sprawiły, że może tak bardzo wpływać na innych? Dlaczego akurat ta cecha tak mocno się u niej wykształciła?

-Kiedy wyjeżdżamy? - zapytała go, opierając się na łokciach i wpatrując w niebo. Edward wyrwał się z zamyślenia i spojrzał na nią. Kiedy się do niego odwróciła, zauważył, że do twarzy jej w czarnej, cienkiej kurtce, którą ma na sobie i w koku upiętym na samym czubku głowy. Odwrócił jednak szybko wzrok nie chcąc, żeby zauważyła jak się jej przygląda.

-Carlisle kończy pracę w lutym – oznajmił, łapiąc kamyk i wyrzucając go daleko w ocean.– Na razie szuka jakiegoś odpowiedniego dla nas domu, ale nie wychodzi mu to najlepiej. Forks jest idealne.

Uśmiechnął się słabo, a Rita odwzajemniła uśmiech.

-Na pewno jeszcze tu wrócimy – zapewniła go – założę się, że Emmett nie podaruje tym wszystkim niedźwiedziom, które tu zostawiamy.

Edward zaśmiał się szczerze i na powrót skierował na nią wzrok.

-Może powinniśmy już wracać? - zapytała niepewnie Rita spoglądając w stronę domu. - W końcu Sylwester już jutro...

Miedzianowłosy przytaknął niechętnie i wstał podając jej rękę. Rita podniosła się i szybko zerwała do biegu. Mimo jej starań Edward dogonił ją o wiele szybciej niż się tego spodziewała. Zrównał się z nią i biegli razem. Ricie przez głowę przemknęła myśl, że wyjątkowo miło spędza się z nim czas. Nie miała jednak czasu na dłuższe rozmyślanie, bo dobiegli do celu.

W domu zastali tylko Mahori'ego i Emmetta przystrajających salon w białe i czarne balony. Zaśmiewali się przy tym, dmuchając je tak mocno, że pękały i na podłodze walały się stosy pozostałości po ich zabawie.

-Gdzie reszta? - zapytała Rita spoglądając na salon i oceniając straty.

-Pojechali po zakupy – odpowiedział jej Emmett i zaczął pompować kolejny balonik.

-Może lepiej dla nich, że tego nie widzą – dodał cicho Edward opierając się o ścianę.

Mahori zaśmiał się głośno i przeczesał gęste włosy palcami.

-A co? - zagadnął z łobuzerskim uśmiechem. – Czy tylko my unikamy pracy? Przynajmniej wszyscy wiedzą gdzie jesteśmy...i co robimy.

Ricie zrzedła mina, kiedy zrozumiała, co miał na myśli.

-My tylko polowaliśmy...- zaczęła, czując jak ściska ją w gardle, ale wtedy Emmett nagle się uśmiechnął i puścił balon. W wampirzym tempie pojawił się obok Margarity i podniósł ją, szybko wybiegając z domu. Mahori i Edward pobiegli za nim i wybuchnęli śmiechem, gdy osiłek wrzucił ją w wielką zaspę nie zważając na groźby i przekleństwa, które wypadały z jej ust.