Rozdział 11

Kilka dni później wszystko było już zapięte na ostatni guzik. Margarita nie miała jeszcze zbyt wiele osobistych rzeczy, więc całym jej bagażem była duża walizka i dwa średniej wielkości pudełka. W przeciwieństwie do Rosalie, której rzeczy nie zmieściły się w samochodzie i trzeba było zamówić dodatkową przyczepkę.

W domu panował harmider, bo każdy krzątał się po wszystkich pokojach w tę i z powrotem. Słońce powoli wschodziło i kiedy osiągnęło swój najwyższy punkt na niebie, Cullenowie byli gotowi do drogi.

Margarita po raz ostatni weszła do swojego czarno-czerwonego pokoju i omiotła go wzrokiem zapewniając się w myślach, że kiedyś jeszcze tu wróci. Miała cichą nadzieję, iż kiedy kolejny raz przestąpi ten próg, będzie już w pełni szczęśliwa. Zza rogu wyłonił się Mahori także w melancholijnym nastroju i stanął obok niej.

-Idziemy? - zapytał zapinając swój zielony sweter i spoglądając na stary pokój Rity.

Margarita spojrzała na niego i pokiwała głową.

Razem zeszli po schodach i skierowali się do dużego pokoju. Salon wyglądał bardzo nienaturalnie, kanapy i fotele były przykryte płachtami, wszystko było solidnie wyczyszczone i wszędzie roznosił się zapach środków czystości. Na niskim stoliku nie stały żadne książki. Rita mimowolnie westchnęła i oboje skierowali się w stronę drzwi wyjściowych. Kiedy zeszli ze schodów Mahori zatrzymał się nagle, co sprawiło, że Rita prawie na niego wpadła. Zirytowana już miała na niego krzyknąć, ale potem spojrzała w tę samą stronę co on i zamarła. Przypomniał jej się fragment pewnego horroru, na którym była w kinie z Alice i Rosalie. I tak się właśnie poczuła – jakby patrzyła na wyreżyserowaną scenę i zaraz ktoś miał klasnąć w dłonie i zawołać głośno: „cięcie!”. 
Cullenowie stali przodem do drzwi wejściowych, patrzyli na Ritę i Mahori'ego, ale najwyraźniej niczego nie widzieli. Ich twarze były pozbawione emocji, a ciała zwisały kilka centymetrów nad ziemią.

Margarita znieruchomiała i nie mogła wykrztusić z siebie słowa. Jeszcze schodząc po schodach słyszała ich rozmowy, a teraz wyglądali jak kukiełki zawieszone na sznurkach.

-Rita, coś ty zrobiła? - zajęczał Mahori, a w jego głosie słychać było panikę. Spojrzał na swoją siostrę przerażonym wzrokiem, a Margarita nie wiedziała co odpowiedzieć. Mogła przysiąc, że to nie była jej wina, ale nie widziała żadnego innego wyjaśnienia. Nagle Cullenowie poruszyli się niespokojnie i jak marionetki upadli na ziemię, a ich ciała ułożyły się w dziwnych, nienaturalnych pozycjach.

Wtedy zza gęstej ściany lasu wyłoniło się kilka wampirów. Byli ustawieni w szyku jeden za drugim, a potem jakby mieli to wyćwiczone i zaplanowane – ustawili się w rzędzie. Byli ubrani w ciężkie i długie zielone szaty, a na głowy mieli zarzucone szerokie kaptury. Dwoje z nich wyszło krok do przodu, odznaczali się innym ubiorem niż pozostali - ich stroje były koloru ciemnoniebieskiego.

Obydwoje spokojnym ruchem sięgnęli do swoich kapturów i zrzucili je z głów. Wampir z lewej wyglądał na dużo starszego od swojego towarzysza, miał gęste czarne brwi i długie do ramion włosy. Jego uśmiech był trochę złośliwy, a czerwone oczy przeszywały spojrzeniem. Wampir po prawej był niższy i tęższy. Miał krótkie blond włosy i prawie niewidoczne brwi. Nie uśmiechał się i zaciskał cienkie usta. Margaritę nagle uderzył mocny zapach wszystkich wampirów i nie mogła zrozumieć czemu nie poczuła tego wcześniej. Razem z tą dwójką było ich ośmioro, więc nawet jeśli chcieliby powalczyć o życie, nie mieli najmniejszych szans.

Czarnowłosy poprawił sobie szatę i znudzonym wzrokiem omiótł Margaritę i Mahori'ego.

-Nie bądźcie tacy zdziwieni – odezwał się bardzo niskim i pouczającym głosem. - To nie przystoi osobom waszego pokroju.

Blondyn spojrzał na niego i cicho westchnął.

-Chyba mikstura nadal działa – powiedział i machnął lekceważąco ręką. - Będziemy musieli zastosować plan B.

Margarita starała się wyglądać na mniej przerażoną, ale to było silniejsze od niej. Poczuła dziwne ukłucie w środku. Kimkolwiek są te wampiry, one wiedzą kim byli przed przemianą. Miała ochotę przydusić ich do ściany i zmusić by wszystko jej powiedzieli.

Mahori odchrząknął zwracając na siebie uwagę i osiem par oczu spojrzało prosto na niego.

-Czego od nas chcecie? - zapytał siląc się na pewny siebie ton. - I co zrobiliście z naszymi przyjaciółmi?

Wskazał na Cullenów, a po wampirach przeszedł cichy pomruk. Rita była prawie pewna, że był to śmiech.

-Cisza! - warknął na nich blondyn, a szeregi znów stanęły na baczność. Zlustrował wzrokiem Mahori'ego i pokiwał głową z dziwnym wyrazem twarzy.

-Przed przemianą nie byłeś taki pewny siebie – mruknął.

-Może zamiast nas wyśmiewać odpowiecie na nasze pytania? - zapytała Rita czując przypływ odwagi. Nikt oprócz niej nie może wyśmiewać jej brata. - Chyba należy nam się jakieś wyjaśnienie?

Czarnowłosy podniósł do góry brwi.

-Wszystkiego dowiecie się, gdy już będziemy na miejscu – powiedział z zaciśniętą szczęką, siląc się na uprzejmy ton głosu.

-Waszym...przyjaciołom jak się wyraziłeś, nic nie będzie – wtrącił blondyn i kiwnął na wampiry po swojej prawej. Tamci wyszli z szeregu i wnieśli Cullenów po schodach do domu.

-Co wy robicie? - zaprotestowała Rita. - Skąd wiedzieliście, że...

-Że tu jesteście? - dokończył czarnowłosy. - Od kilku tygodni obserwują was nasi najlepsi szpiedzy.

Mahori zawarczał oburzony, a Rita poczuła jak robi się jej gorąco. Jeżeli dobrze to przemyśli, uda jej się zahipnotyzować wszystkich zgromadzonych. Jednak wampiry wcześnie zauważyły co planowała zrobić.

-Oh, nie próbowałbym tego – powiedział blondyn twardo, ale jednocześnie unikał wzroku Margarity. - Jest tu z nami pewien wampir, dzięki któremu jesteśmy odporni na te twoje...wybryki.

Jeden z nieśmiertelnych jako jedyny również w ciemnoniebieskiej szacie uśmiechnął się wrednie. Rita spojrzała mu w oczy i z całych sił zapragnęła go zahipnotyzować, ale z zaskoczeniem poczuła jak jej energia nie chce opuścić jej ciała. Była zablokowana.

Z rezygnacją spojrzała na swojego brata, a ten zacisnął powieki.

Czarnowłosy rozejrzał się po okolicy.

-Patrick – odezwał się do jednego ze swoich pobratymców, którym okazał się ten blokujący moc. Wyszedł on z szeregu i pokłonił się niezbyt głęboko. - Zwracaj uwagę na to, że nie mogą za wcześnie dowiedzieć się kim jest ta dwójka. Nie jestem pewien czy w ogóle mogą o tym wiedzieć – powiedział powoli ważąc słowa. - Weźcie pod uwagę dar tego rudego i tej małej. Musisz na nich uważać i blokować dopóki nie przyjdzie posłaniec z decyzją, zrozumiano?

Patrick kiwnął głową i zniknął za drzwiami domu.

-Co to ma znaczyć? - zapytał Mahori zerkając przez okno do salonu, gdzie zabrano Cullenów. - Co chcecie z nami zrobić?

Nikt nie zwrócił na niego uwagi. Wampiry krzątały się wnosząc z powrotem wszystkie pakunki i bagaże do środka.

-Ernest, weź pod uwagę wiedzę tego najstarszego – blondyn upomniał jednego z wampirów podnoszących walizki. - Dopilnuj żeby nie odzywał się niepytany.

-Zaraz...- Rita zamrugała kilkakrotnie. – To Carlisle coś o nas wie?

-Nie w ten sposób o którym myślisz – uciął czarnowłosy i spojrzał na swojego towarzysza.- Otis, czas na nas.

Otis spojrzał na swój zegarek i zgodził się z nim.

-Plan B – rzucił do wampirów, którzy pozostali na podwórku. – Patrick zostaje tutaj, więc nie możemy się narazić na działanie jej mocy.

Zanim Margarita zrozumiała, że mówi o niej, było już za późno. Podbiegł do niej stojący najbliżej zakapturzony wampir i zawiązał jej oczy. Drugi złapał Mahori'ego od tyłu i skrępował mu ręce jakimś dziwnym, srebrnym drutem. Nie mógł pomóc siostrze, więc tylko krzyknął bezsilnie, a wtedy i jemu, i Ricie zakneblowano usta.

Mahori spojrzał ze złością na dwójkę wampirów w niebieskich szatach i powiedział coś, ale przez materiał w ustach nic nie można było zrozumieć.

Czarnowłosy zaśmiał się i przyłożył dłoń do ucha.

-Nic nie słyszę – powiedział – możesz powtórzyć?

Otis szturchnął go w ramię.

-Takie żarty są bardzo ryzykowne, Cayo, zważając na to do kogo się odnosisz.

Cayo wyraźnie spąsowiał, przestał się śmiać i wzruszył ramionami.

-Zbierajmy się już – powiedział, a Rita poczuła jak ktoś łapie ją za ramiona i podnosi.