Rozdział 14

W głąb zamku poprowadziły ich tylko dwa wampiry - Otis i Cayo. Pozostali rozproszyli się, najwidoczniej kończąc swoje zadanie. Przechodzili przez kręte korytarze, które wydawały się nie mieć końca. Na kamiennych ścianach zawieszone były obrazy w złotych i srebrnych ramach, większość przedstawiała pola walk i bitew. Co jakiś czas napotykali na swojej drodze inne wampiry - pogrążone w rozmowie, biegające z listami i pakunkami w rękach lub w zamyśleniu przechadzające się po pałacu. Mimo otaczającej ich ciszy zamek wydawał się tętnić życiem. Margarita strasznie chciała wiedzieć nad czym głowią się tamte wampiry, a przede wszystkim - komu służą. Przy tak wielkiej ilości nieśmiertelnych nie widziała powodu dla którego mieliby trzymać tu ją i Mahori'ego. Powód ich przybycia tutaj nie mógł być czymś błahym, bo ten komu służą mógł dosłownie przebierać w wampirach takich jak oni.

Po przejściu przez wysokie i strome rzędy schodów ich pochód w końcu dotarł na miejsce. Przed Margaritą rozciągał się wąski korytarz, ale w przeciwieństwie do tych wszystkich, które mijali tamtego dnia - miał tylko dwoje drzwi, każde po przeciwnej stronie.

Cayo oparł się o poręcz schodów i co chwile nerwowo spoglądał w dół. W zamku panowała dziwna, przeszywająca cisza, przerywana skrzypnięciami wydawanymi przez Mahori'ego próbującego rozerwać swoje więzy. Strażnicy jednak nadal wierzyli w wytrzymałość materiału i w ogóle nie zwracali na niego uwagi.

Po krótkiej chwili oczekiwania usłyszeli cichy stukot i na schodach pojawił się wysoki wampir, ubrany w brązową szatę. Krótko ścięte, jasne włosy i wyraźnie zarysowana szczęka dodawały mu męskości, ale twarz miał tak sympatyczną i szczerą, że na pewno nikt nie mógłby się go bać.

Nie uśmiechał się, a jego usta były tak mocno zaciśnięte, że zmieniły się w bladą, wąską linię. Co chwile nerwowo zerkał na Margaritę i jej brata. Skinął głową na przywitanie i zwinnie wyciągnął zza szaty małe, czarne pudełeczko. Nie wyglądało jakoś nadzwyczajnie - zwykła szkatułka, w której można przechowywać biżuterię lub oszczędności. Mimo wszystko wyglądało na to, że na Cayu i Otisie wywarła spore wrażenie.

-Mam nadzieję, że trzymaliście się ściśle planu i nikt nie wie o waszej podróży - powiedział przyciszonym głosem, zaciskając chude palce na pudełku.

Cayo uśmiechnął się do niego, nienaturalnie wykrzywiając wargi.

-Zapewniam cię Jasonie, że było dokładnie tak, jak On rozkazał - oznajmił i spojrzał na szkatułę. - Czy wszystko jest już gotowe?

Jason pokiwał głową i szybko przekazał swój pakunek Otisowi. Miał już odejść, ale zatrzymał się słysząc głos Rity.

-Wybaczcie, że przerywam wam waszą tajemniczą rozmowę - powiedziała, siląc się na spokojny ton głosu, ale nic jej z tego nie wyszło. - Ale chcę się dowiedzieć z jakiej przyczyny nas tu zabraliście! Dlaczego skrzywdziliście naszych przyjaciół i wywieźliście nas na drugi koniec świata?!

Poczuła się trochę lepiej wyrzucając z siebie te słowa, nawet jeśli miałyby tylko pogorszyć ich marną już sytuację. Mahori próbował wyciągnąć od nich jakiekolwiek informacje od tak długiego czasu, że żadne jej starania z pewnością nie odniosą skutku. Ale warto było spróbować, chociażby po to by poczuć się trochę lepiej.

Jason cofnął się szybko w stronę schodów, jakby nagle bardzo zapragnął stamtąd uciec. Cayo i Otis zerknęli na siebie, a potem równocześnie na kufer trzymany przez blondyna. Przede wszystkim nie mogli pozwolić, by ta delikatna sytuacja wymknęła im się spod kontroli. Ich dotąd najważniejsze zadanie nie mogło zakończyć się fiaskiem.

-Zaraz wszystko się wyjaśni - oznajmił pospiesznie Cayo i chwycił Mahori'ego za ramię, upewniając się, że ten mu nie ucieknie. - Ty pójdziesz ze mną. Jason, daj mi tę fiolkę. Tylko ostrzegam cię, lepiej dla ciebie by była to ta właściwa. Nie chcemy chyba żeby się pomyliły, prawda?

Blondyn pokiwał głową zgadzając się z nim i posłusznie otworzył pudełko. Wyjął z niego dwie wąskie buteleczki w różnych kolorach. Jedną z nich, czerwoną, podał Otisowi, a drugą - czarną - jego towarzyszowi. Pusty kuferek znów schował do kieszeni swojej długiej szaty i z widoczną ulgą wymalowaną na twarzy szybko zszedł po schodach.

-Tędy. - Otis zwrócił się do Margarity i trzymając ją za ramię poprowadził do drewnianych drzwi po prawej stronie ciemnego korytarza. Nie miała najmniejszej ochoty iść za nim, a tym bardziej być gdzieś z nim sam na sam. Wolała także nie opuszczać swojego brata, ale widząc jak tamten znika za drzwiami popychany przez Caya, podążyła za Otisem. Cokolwiek miało się zaraz wydarzyć, już nic nie mogła na to poradzić. Czuła się bezradna, chciało jej się płakać i krzyczeć, ale postanowiła wziąć się w garść ostatni raz i zachować dla siebie resztki własnej, i tak już poszarpanej godności.

Otis popchnął lekko stare drzwi, a te otworzyły się z przeciągłym skrzypnięciem. Blondyn wpuścił Ritę przodem do środka i zamknął za sobą wysokie drzwi.

To nie była cela więzienna ani sala tortur, więc nie zapowiadało się najgorzej. Tamta komnata była w dodatku ich doskonałym zaprzeczeniem i przeciwieństwem. Na pierwszy rzut oka mogła skojarzyć się z luksusowym pokojem hotelowym, ale przerobionym na sypialnię dorastającego dziecka. Znajdowali się w szerokiej komnacie, odrobinę jaśniejszej niż korytarz. Ściany były poobklejane kwadratowymi odbitkami zdjęć i kolorowymi materiałami. Zupełnie tak, jakby ktoś na siłę starał się zasłonić ich zimne i ciemne, prawdziwe oblicze. Nadawało to pomieszczeniu trochę przyjemniejszy i przytulniejszy nastrój. Na środku pokoju ustawione było jednoosobowe łóżko z baldachimem, a obok niego stała niska półka z kilkoma niedbale porozrzucanymi książkami. W rogu komnaty znajdowało się wysokie biurko, a na nim kilka drobnych rzeczy użytku codziennego. W pokoju stały także dwie szafy na ubrania. Widocznie mieszkańcowi tego pokoju przypadło do gustu grube drewno, z jakiego je wykonano, bo jako jedyne nie były niczym przystrojone. To wszystko w połączeniu z miejscem, w którym się teraz znajdowali wydawało się bardzo nierzeczywiste i nieprawdopodobne.

Margarita powoli obracała głową rejestrując każdy szczegół tego pokoju. Wydawało jej się, że zaraz zobaczy gdzieś wielki plakat, który choć trochę jej wszystko wyjaśni. Podeszła do ściany oblepionej zdjęciami. Przedstawiały głównie nieudolne próby uwiecznienia różnych roślin, zwierząt i krajobrazów. Wielki zawód sprawił jej fakt, że nie było niczyich portretów lub choćby nieudanych ujęć. Dopiero kiedy podeszła bliżej zauważyła, że łóżko nie było pościelone. Równocześnie nie wyczuwała w pokoju zapachu ani jednego człowieka, więc nie wiedziała co ma o tym myśleć. Czy ta osoba, która tu mieszkała stała się posiłkiem dla jednego z zamkowych wampirów? I jaki to miało z nią związek?

-Po co mnie tu przyprowadziłeś? - Rita obróciła głowę do Otisa, który stał ciągle w tym samym miejscu co wcześniej, opierając się o ścianę. Na jego ustach majaczył uśmiech. - Czyj to pokój?

Blondyn obracał w palcach smukłą czerwoną fiolkę i w końcu, po krótkiej chwili ciszy, skierował wzrok na Margaritę.

-Masz ochotę się przekonać? - zapytał wyciągając dłoń z małą fiolką w jej stronę. - Cała twoja przeszłość znajduje się w środku tej niepozornej buteleczki. Jeżeli tylko chcesz, możesz ją poznać. Muszę cię jednak ostrzec, że nie wszystko było wtedy idealne. Pamiętaj, że każdy z nas popełnia błędy.

Margarita uniosła wysoko brwi słysząc jego słowa i mimowolnie odsunęła się głębiej wewnątrz komnaty. Nie wiedziała co oznaczają jego słowa ani czemu nagle zrobił się dla niej miły. Mimo to przeszył ją bardzo niemiły dreszcz. Od kilku miesięcy marzyła o tym, by poznać swoją przeszłość. Wyobrażała sobie siebie jako człowieka, ale nigdy nie przyszło jej do głowy, że mogła być wtedy kimś złym.

Zrobiła nieśmiały krok w stronę blondyna, a ten widząc to odkorkował fiolkę. Podał ją jej z nieśmiałym uśmiechem na ustach i szybko wyszedł z komnaty. Margarita obróciła buteleczkę w dłoniach i niewiele myśląc wlała do ust jej zawartość.