Rozdział 41

Margarita podniosła się na łokciach i - siadając prosto na sofie - oparła stopy na podłodze. Edward zajmował jeden ze zniszczonych foteli i ze znudzonym wzrokiem przeglądał książki Simona, które leżały na niskim stoliku. Rita rozejrzała się wokoło i przetarła wciąż piekące ją oczy. Choć jej stan fizyczny wrócił do normy już dawno, psychicznie wciąż nie czuła się najlepiej.

Godzinę wcześniej Ray wyszedł razem z Simonem, żeby zapolować i trochę odetchnąć. Rita miała nadzieję, że będąc ze swoim przyjacielem sam na sam, Simon jakoś się do nich przekona. Może przytłoczyła go jej obecność i to, jak kompletnie nie poradziła sobie ze swoim darem. Musiała przyznać, że proszą go o coś, od czego tak bardzo kiedyś się wystrzegał. 

I choć nie wykonywałby zadania bezpośrednio dla Draculi, Margarita chyba za bardzo mu go przypominała. Poza tym - gdyby się zgodził i jeszcze tego samego dnia mieli się znaleźć u Aleksandra Pelayo - wolała żeby oboje byli pełni sił.

-Wszystko w porządku? - zagaił Edward, nie odrywając wzroku od książki.

-Jak nigdy. - Chciała się uśmiechnąć, ale na jej twarzy pojawił się tylko grymas. Ostrożnie wstała z kanapy i zaczęła powoli przechadzać się po pokoju. Westchnęła ciężko i spojrzała na rudowłosego. Edward obserwował ją z niskiego fotela, a jego mina nie zdradzała żadnych emocji. Ona sama była na siebie wściekła i zadowalał ją fakt, że nie starał się jej pocieszyć. To, co stało się kilka godzin wcześniej, w ogóle nie powinno mieć miejsca. Już dawno obiecała mu, że poćwiczy. Czuła się bezużyteczna i niedoświadczona. Jak małolata, która uparcie twierdzi, że już jest dorosła. Nie potrafiła zapanować nad swoimi nerwami, nie miała nad niczym kontroli. Wszystko ją przerażało i chciała wrócić do zamku. Marzyła o tym, by zamknąć się w swojej komnacie. Miała wrażenie, że Mahori jest o wiele lepszym materiałem na władcę niż ona.

-Nie rób tego - powiedział spokojnie Edward. Wstał z fotela i stanął naprzeciwko niej. - Nic się przecież nie stało.

Rita znacząco uniosła brew, ale nie skomentowała jego słów. Skupiła się chwilę, starając się jakoś wysłać wiadomość do Alice. Zdecydowała się napisać jej list o tym, co się teraz u nich dzieje i miała nadzieję, że Alice zobaczy to, co by w nim napisała. Robiła tak od początku ich wyprawy, ale nie miała pojęcia czy ten system działa, ale wydawał jej się całkiem bezpieczny.

Gdy tylko to robiła - do jej głowy powracały sylwetki jej przyszywanej rodziny. Zapewniała się w myślach, że mają w zamku dobre warunki i niczego im nie brak, ale im dłużej o tym myślała - tym bardziej naiwnie to brzmiało.

-Poradzą sobie – oznajmił Edward, odrzucając w końcu książkę na stolik. - Poza tym, Dracula jest teraz zajęty, prawda? Na pewno nie zwraca na nich najmniejszej uwagi.

-Na początku byłam przeciwna sprowadzaniu ich do Segowii, ale z czasem zaczęłam się wahać - oznajmiła cicho Margarita. - Teraz jestem pewna, że to był zły pomysł.

Edward uśmiechnął się pod nosem i pokręcił głową.

-Nie przesadzaj – rzucił – nim się obejrzysz będziemy z powrotem.

-Mam nadzieję – westchnęła. Założyła kosmyk włosów za ucho i lekko zagryzła wargę. - Myślisz, że Aleksander mu to ukradł?

-Co? - Edward zmarszczył brwi, a potem zmrużył oczy. - Podejrzewasz, że Pelayo okradł Draculę?

-Zastanawiałam się nad tym – przyznała. - Od jakiegoś czasu staram się ułożyć to sobie w głowie...

Przerwał jej cichy świst powietrza. Odgłos był bardzo delikatny, ale Rita od razu poznała, że nie jest naturalny. Obejrzała się za siebie i zobaczyła Simona razem z Ray'em, który trzymał dłoń na jego ramieniu. Oboje byli rozczochrani, a ich oczy błyszczały czerwienią.

-To ciekawe – oznajmił Simon, uśmiechając się złośliwie. Machinalnie przeczesał palcami włosy i usiadł w fotelu tuż obok Edwarda, który skrzywił się czując słodki zapach krwi, bijący od wampira. - Jest coś, czego księżniczka wampirów nie wie?

-To nie twoja sprawa – ucięła Margarita, zaciskając dłonie w pięści. Ray zajął miejsce obok niej i zerknął na swojego starego przyjaciela.

-Obiecałeś, że zaczniesz się zachowywać – powiedział powoli, ale zdecydowanie. - Nie do wiary jak ta chwila wolności pozbawiła cię resztek wyczucia.

Simon spojrzał ze złością na Raya, ale nie odezwał się. Skrzyżował ręce na piersiach i zerknął na każdego z nich.

-Jeśli mam wam pomóc – oznajmił – chcę wiedzieć komu się to nie spodoba.

Margarita zerknęła na Raya, a ich spojrzenia się skrzyżowały. Przyłapała go na tym, że na nią patrzy. Powstrzymała uśmiech i lekko zawstydzona odwróciła wzrok.

-Mój ojciec wysłał nas z misją do Aleksandra Pelayo – zaczęła, skupiając się na Simonie. – Nie zdradził nam wiele szczegółów, ale wiemy, że ten mężczyzna ma w posiadaniu jakąś rzecz, która należy do ojca. Mamy ją odzyskać.

Simon oparł brodę na pięści i lekko przekrzywił głowę.

-A jak zamierzacie to zrobić? - zapytał wprost. Wyprostował się, paznokciami stukając o materiał, z którego był wykonany fotel. - Jeśli dobrze pamiętam... Aleksander Pelayo i Persifa Barrera byli jego sługami, tak?

-Raczej sojusznikami – odparł Edward. - Persifa nie powiedziała nam zbyt wiele, ale z jej myśli wyczytałem, że kiedyś o coś się pokłócili...

-Czytasz w myślach? - przerwał mu nagle zaskoczony Simon. - I nie należysz do oddziałów specjalnych?

-Nie jestem zainteresowany – odpowiedział krótko Edward. Czarnowłosy uniósł lekko brwi, ale widać było, że Edward zdobył jego przychylność.

-Możliwe, że pokłócili się o władzę – rzuciła Rita, wracając do tematu. - Ale, gdy tylko ją o to zapytaliśmy – zamilkła.

-Otis mi kiedyś o nich opowiadał – dodał Ray. - Nie jestem pewien, ale to chyba Aleks i Persifa nie zgodzili się na pomysł Draculi. Chyba dlatego ich wyrzucił.

-Poza tym – wtrącił Edward przyciszonym głosem. - Pan wampirów coś ukrywa. Nie mówi o tym nawet radnym, którzy przecież wiedzą o wszystkim, co dzieje się w zamku.

-Co takiego? - zainteresowała się Margarita. Zerknęła na Edwarda i zauważyła wahanie na jego twarzy. - To coś złego?

-Nie mam pewności – oznajmił – Dracula wyrzuca to ze swoich myśli. Te informacje są jakby oddalone, zrzucone w te odległe kawałki umysłu, w które nie dam rady sięgnąć.

-Wiedziałem – powiedział cicho Ray. Spojrzał na Margaritę i uśmiechnął się, dumny z siebie. - Ta rzecz, którą ma Aleksander ma związek z tym, co ukrywa Dracula. Teraz musimy tylko dostać się do niego i...

-Ejże! - przerwał mu nagle Simon. Nie wyglądał na tak podekscytowanego ich odkryciem jak oni – jego twarz nie przedstawiała żadnych emocji. - Naprawdę chcecie mieszać się w sprawy Pana? Skupcie się na misji.

-Jestem jego córką – powiedziała spokojnie Margarita. - Chyba mam prawo wiedzieć, co niepokoi mojego ojca? Poza tym, to nie jest już tylko i wyłącznie jego sprawa. Przez rozkojarzenie Draculi cierpi cały świat nieśmiertelnych! Co się stanie, jeśli nic z tym nie zrobimy? Jeśli powstanie bunt, zrodzi się chaos. Nie mamy wyboru.

Simon zagryzł dolną wargę i westchnął głęboko, po raz któryś tego wieczoru. Po chwili uśmiechnął się nieznacznie i założył ręce za głowę, delikatnie się przeciągając. Jego ciało zamigotało, jakby nawet taka krótka chwila nieuwagi spowodowała kolejną teleportację.

-Nie prosimy cię o pozostanie z nami do końca – powiedział ostrożnie Ray. - Nie mam pojęcia, kto pilnuje miejsca, w którym znajduje się Pelayo i nie mogę narażać cię na takie niebezpieczeństwa...

-Zamknij się, Ray. - Simon pojawił się tuż obok niego i dłonią zmierzwił mu włosy. - Nie musisz być zawsze taki szlachetny. Zrób coś dla mnie i bądź trochę bardziej spontaniczny...zwłaszcza teraz, gdy w końcu masz dziewczynę!

Margarita zerknęła na Raya, który speszył się po słowach Simona i uśmiechnęła się do niego lekko, czując się niezręcznie. Ray wzruszył ramionami i pokręcił głową, okazując swoją bezsilność wobec swojego starego przyjaciela. Rita spojrzała na Simona, zadowolonego z efektu, który wywołał jego żart i poważnie zastanowiła się nad tym, czy na pewno nie chce tak jak Mahori, odnaleźć Aleksandra dłuższą drogą.